Mój Gdańsk jest miastem przedziwnym. Pomimo całego piękna i bogatej historii czasami wydaje mi się, że dotknęło go jakieś pradawne przekleństwo. Rzeź gdańszczan z 1308 r., tumult gdański w 1525 r., interakcje z Prusami, najazdy szwedzkie, francuskie, rosyjskie, dziwaczny los po I wojnie światowej, wybuch II wojny światowej, powojenne wędrówki ludów, które w swej przemieszanej masie nie chciały uznawać „ani Boga, ani cara”… a w tle – ścieranie się tuzina wpływów jawnych i niejawnych „ze wszystkich narodów pod słońcem”. Chciałbym kiedyś wrócić do tego tematu, z pewnością pomoże książka Adama Szelągowskiego „Z dziejów współzawodnictwa Anglii i Niemiec, Rosji i Polski”, tymczasem…

W tym dziwnym mieście zginął człowiek, który w dzieciństwie był ministrantem Ks. Prałata Henryka Jankowskiego. W wieku 29 lat, w roku 1994 został wybrany Przewodniczącym Rady Miasta Gdańska m.in. dzięki rekomendacji tegoż kapłana – własnego proboszcza i Abpa Tadeusza Gocłowskiego. Niektórzy nazywali go „akolitą biskupa”. Na pierwszego dyrektora Europejskiego Centrum Solidarności powołuje O. Macieja Ziębę OP. 10 grudnia 2018 r. czyli prawie dokładnie na miesiąc przed swoją śmiercią wypowiada się nt. pomnika swojego dawnego proboszcza wobec oskarżenia go o pedofilię: „Myślę, że nie ma miejsca w przestrzeni publicznej dla tego pomnika, tylko niech to się odbywa w poszanowaniu pewnych reguł. Docelowo ten pomnik z tego miejsca zniknie, będzie przeniesiony. Tylko niech się to odbędzie (…) nie w kategoriach burzenia, tylko w kategoriach relokacji”. Ostatni rok życia zamordowanego Prezydenta upłynął również w cieniu tzw. „Modułu edukacyjnego programu in vitro” realizowanego w Gdańsku wraz z jednostronną edukacją seksualną (w perspektywie 2017-2020). Co wydarzyło się pomiędzy, w Gdańsku?

2008: Ingres Arcybiskupa Sławoja Leszka Głódzia. 2-3 tygodnie wcześniej Abp. Gocłowski wobec spekulacji prasy, a następnie ogłoszonej nominacji swojego następcy przed kamerami mówi, że to niemożliwe, że Abp Głódź się nie nadaje. Wtóruje Lech Wałęsa. Jeszcze na Wielkanoc 2010 Polsat lub TVN organizuje wejście na wizję Abpa Gocłowskiego na żywo, na tle Katedry Oliwskiej, jak by to on był urzędującym biskupem w Gdańsku. Wcześniej liczne ataki na Radio Maryja, ale nie wcześniej niż w roku 1994, gdzie Ojciec Dyrektor był miło przyjętym gościem w Katedrze Oliwskiej w obecności rzeszy wiernych, w Kurii zaś do nocy prowadzono „rozmowy niedokończone”.

Ingres odbywa się więc w atmosferze bardzo gęstej, Prezydent Adamowicz jednak się pojawia. Arcybiskup Głódź nie czuje się w Gdańsku dobrze, co całkiem zrozumiałe. Jest jednak dużo lepiej przyjęty przez duchowieństwo i wiernych niż przez polityków i Arcybiskupa Emeryta. Nieco upraszczam ten opis. Niestety kapłani również mają swoje sympatie i antypatie polityczne. Właściwie wszystkie media „lokalne” śledzą każdą jego irytację lub słabość.

2010: śmierć Bpa Zygmunta Pawłowicza (marzec) – stonowanego i bardziej prawicowego, Smoleńsk (kwiecień), śmierć Prał. Jankowskiego (lipiec). Arcybiskup Głódź zwraca uwagę Prezydentowi Bronisławowi Komorowskiego, z którym zna się jeszcze z Ordynariatu, iż władze przyjęły złą strategię wobec tragedii – opluwanie zmarłych, brak rzetelnego śledztwa. Ma usłyszeć od Komorowskiego, że „ludzie wkrótce zapomną”. „Nie zapomną” – odpowiada – „To jest zbyt głęboka rana i to się może źle skończyć”. W Bazylice Mariackiej w Gdańsku zostaje pochowany b. Marszałek Sejmu i Senatu oraz Wojewoda Gdański Maciej Płażyński. Argumenty przeciw przytacza się natury wszelakiej – najczęściej natury san-epid. Nie słychać jednak zbyt wielu wątpliwości co do prawości zmarłego i jego zasług. Problemem jest „PiS-owska” katastrofa, choć przecież zginęli także ludzie z PO i in.

2011: W tym miejscu zatrzymajmy się na chwilę, bo chciałbym przytoczyć w całości najlepsze jakie w życiu słyszałem wystąpienie Prezydenta Adamowicza z 19 kwietnia 2011 r. Okoliczności? Plac pod kościół-sanktuarium jana Pawła II na Południu Gdańska, które obecnie najbardziej się rozwija, jak kiedyś Przymorze i Zaspa. To jeszcze przed czerwcową zapowiedzią Donalda Tuska, że „nie będziemy klęczeli przed księdzem” – po czym obecni dotąd na uroczystościach kościelnych samorządowcy znikają, nie ma ich np. w Bazylice Mariackiej na Mszy w intencji Ojczyzny 11 listopada 2011 r.:

„Ostatnie trzy dni byłem na Ukrainie. W Odessie, Chersoniu… Nie wiem, czy wiecie, tam mieszka wiele tysięcy Polaków. Ci Polacy praktycznie od zawsze żyli poza granicami Polski. Bo te tereny nie wchodziły nawet w skład Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Ci Polacy, ku mojemu wielkiemu wzruszeniu, chociaż wiedziałem o tym, ale co innego widzieć, co innego dotknąć, zauważyć – przechowali tożsamość narodową i tożsamość religijną. W Odessie, w Chersoniu, w innych miastach, w odróżnieniu od polskich miast – tam księża i ci świeccy katolicy, muszą wyrywać dawne świątynie z rąk merów, czyli prezydentów miast, bowiem niechętnie oddają kościoły, które zostały zamienione na magazyny i różne inne funkcje, i są dalej nieoddawane. Ci ludzie z wielkim poświęceniem, a żyją znacznie, znacznie skromniej niż my, odbudowują te świątynie, to też przy dużej pomocy Polaków z kraju, dzięki naszej pomocy. Było to przejmujące zobaczyć, jak te osoby, mające mnóstwo problemów na głowie, żyjąc jak powiedziałem bardzo skromnie, z wielkim oddaniem dla siebie świątynie te odbudowują, czy też budują, bo często kościoły zostały wysadzone w powietrze. W Odessie stała katedra na kilka tysięcy wiernych i w 1936 roku została wysadzona w powietrze w ciągu paru godzin. Nie pozostał kamień na kamieniu po tej świątyni, zresztą – katolików, Polaków.

Dlaczego miasto przekazuje ziemię – takie pytania dzisiaj usłyszałem. Pytania, które mnie w pewnym sensie zdziwiły, ale… już mnie nic nie dziwi. Od stuleci świeccy, przedstawiciele władzy, nazwijmy to tak, przekazywali ziemię na budowę kościołów i klasztorów, bo innej ziemi nie było. Nie powstałaby Bazylika Mariacka, gdyby nie decyzja ówczesnego burmistrza, rady miejskiej. I tak można by powiedzieć o każdym kościele. W XXI w. Prezydent Miasta Gdańska, Rada Miasta, przekazuje ziemie na budowę kościoła tego i wcześniejszych, ale też i często pieniądze na remonty zabytków, nie tylko dla Kościoła rzymskokatolickiego, ale też i prawosławnego, i protestanckiego, ale również dla wspólnoty żydowskiej, bo mamy w Gdańsku Gminę Żydowską, a również dla małej wspólnoty muzułmańskiej. I o niej też nie zapominamy. Dlaczego to robimy? Dlatego, że człowiek, oprócz wielu funkcji, ról jakie pełni, jest, tak jak ja uważam, człowiekiem religijnym. Człowiekiem, który uważa, że coś poza jego doczesnością istnieje. Że jest jakiś wieczny porządek praw, rzeczy, Bóg –czy to muzułmański, czy żydowski, czy chrześcijański. I człowiek od tysięcy lat ma chęć gromadzenia się w pewnej przestrzeni zamkniętej, aby oddawać Jemu cześć. I władza jaka by nie była, czy to dawniej królewska, książęca, czy dzisiaj burmistrzowska, prezydencka, chce tę odwieczną potrzebę ludzką gromadzenia się, aby oddać cześć Bogu, spełniać. A więc stąd ta decyzja przekazania ziemi, dokładnie sprzedaży ziemi za bardzo wysoką bonifikatą, czyli zwolnienie. No bo nie jest to cel komercyjny. Nie jest to sklep, hotel, miejsce zarobkowania pieniędzy, ale raczej wydawania pieniędzy.

Ja księdzu Ryszardowi [Grosowi] życzę dużo siły i wytrwałości, bo na pewno będziesz miał Księże Drogi niejeden moment załamania. Bo takie życie jest. No bo, budowa kosztuje. Kosztowała za komuny i kosztowała 100 lat temu i 200 i 300. I pewnie szczodrość, różnie bywa z nią – życzę Tobie dużo siły, wytrwania. Na pewno gdańszczanie-katolicy, ale i gdańszczanie poszukujący, bo nie chcę stopniować natężenia wiary, myślę że wielu nawet i agnostyków chętnie się dołoży, właśnie ze względu na Patrona kościoła, czyli bł. Jana Pawła II. Tak, że myślę, że wielu wiernych nie tylko z tej parafii, ale i z innych parafii na terenie Gdańska będzie wspierać tę budowę. Ja życzę, żeby Księdzu Ryszardowi udało stworzyć tu wspólnotę. Bowiem parafia to przede wszystkim wspólnota wiernych, a wszyscy, którzy tu przybyli, przybyli z różnych części Gdańska, a niekiedy i spoza Gdańska. Znają się pewnie już z sąsiadami zza ściany, może z tzw. klatki, ale być może już z klatki obok się nie znają. Być może przy budowie tej świątyni poznają się i może właśnie ten proces budowy parafii zaowocuje stworzeniem nie anonimowej, ale właśnie bardzo upodmiotowionej wspólnoty, czego wszystkim tutaj życzę i też sobie.

Bo proszę Państwa, każde społeczeństwo wtedy jest silne i udaje się wspólnie coś zrobić dobrego, kiedy jest zżyte z sobą. Kiedy bez względu nawet na różne poglądy, emocje, stereotypy, jednak szuka tego, co łączy. Myślę że najważniejsze w naszym kraju jest to, by szukać tego co łączy, a nie co dzieli. Bo to co dzieli – to my wiemy. Ale najważniejsze jest to, co nas łączy – jako społeczeństwo, jako Naród. Tak, że Księże Ryszardzie – dużo hartu ducha. Ksiądz Ryszard pochodzi z Żukowa, czyli z terenów odwiecznie kaszubskich – a więc na pewno ma w sobie dużo siły, energii i przebojowości. Tak, że Szczęść Boże na budowie i obyśmy, jak powiedział Ksiądz Arcybiskup, za pięć lat, no – za ile Bóg da, ten budżet [dopiąć i] oddać tę świątynię do użytku. Korzystając z okazji – Radosnego Alleluja – na święta Zmartwychwstania Pańskiego dla wszystkich drogich Pań i Panów, Dzieci – wszystkiego dobrego. Dziękuję”.

Latem Rada Miasta Gdańska zakazuje Prezydentowi przekazywania ziemi z bonifikatą związkom wyznaniowym, od czego ten zresztą się odwołuje. Ciekawą ilustrację lokalnego sporu napędzanego w szerszym wymiarze stanowi internetowa wymiana zdań pomiędzy przedstawicielami „PO sakramentalnego” i „PO lewicowego”, co w Gdańsku było dość dobrze widoczne. Przytaczam za „Faktem” z 14 lipca 2011 r.:

„Prezydent do posłanki: A ślub kościelny pani ma? Słowa premiera Tuska o tym, że "nie będzie klękać przed księżmi" musiały zostać zinterpretowane w PO jako nowy kurs partii, bo politycy związani z Platformą zaczęli wytykać sobie klerykalizm. Do ataku na prezydenta Gdańska ruszyła młoda posłanka Pomaska. A Paweł Adamowicz nie pozostał jej dłużny. Poligonem tej wojny stał się internet. Znana z aktywności internetowej posłanka zaatakowała na swym blogu włodarza Gdańska. - Jaki interes miałby mieć Gdańsk w przekazaniu terenu pod budowę kościoła, którego nie chcą parafianie, pojąć nie mogę - napisała, chwaląc w ten sposób decyzję radnych, którzy sprzeciwili się takim praktykom.Słowami młodszej koleżanki poczuł się urażony prezydent Paweł Adamowicz, który z kolei nie omieszkał... wytknąć Pomaskiej, że sama ma ślub kościelny. - Moim zdaniem wspólnoty wyznaniowe mają prawo dostawać ziemię de facto za darmo - napisał w internecie Adamowicz. - Poza materialnymi i psychicznymi, wielu z nas posiada również potrzeby religijne. Przypomnę Pani, że również Pani ślub z Panem Radnym Krupą nie odbyłby się w kościele oo. Cystersów, gdyby kilkadziesiąt lat wcześniej ten kościół wraz z działką nie został przekazany przez gminę Kościołowi. Taka praktyka ma miejsce od wieków i była kontynuowana również w czasach komunizmu, choć nie bez problemów - wytknął jej. I podsumował, że jej zachowanie to walka o wpływy. - Rozumiem, że walka wyborcza już trwa”. Wkrótce następują wybory. Wynik znamy.

2012: Euro 2012. Maj. Zawieszenie broni. Mamy ładnie wypaść przed światem, rząd znajduje się pod tą samą ścianą wizerunkową, co ich następcy w roku 2016 przy okazji ŚDM i Szczytu NATO. Tym razem Abp. Głódź zaskakuje tonem listu pasterskiego, o który pytają go później zdziwieni przedstawiciele mediów:

„Za niespełna dwa tygodnie przyjadą do Polski i na Ukrainę tłumy przedstawicieli wielu narodów, przede wszystkim z Europy, ale nie tylko. Przybędą także do Trójmiasta, by przeżywać wielkie piłkarskie święto: Hiszpanie, Włosi, Irlandczycy oraz mieszkańcy Półwyspu Bałkańskiego. Wyjadą ze swoich domów by wspólnie doświadczać sportowej radości, ale także tęsknoty wyrażonej przez autora Księgi Rodzaju: by etniczna różnorodność objawiała się ponad podziałami, by we wspólnie przeżywanych emocjach odnaleźć motywy ogólnoludzkiej jedności. W czytaniach wigilii Zesłania Ducha Świętego pojawia się wspomnienie wieży Babel. Wybujała pycha człowieka doprowadziła do pomieszania języków ludzkości. Można stwierdzić, że w tym opowiadaniu autor Księgi Rodzaju wyraził ukrytą tęsknotę za powrotem rodzaju ludzkiego do pierwotnej jedności zburzonej przez grzech. I rzeczywiście, kiedy nadeszła pełnia czasów, kiedy nadszedł wreszcie Dzień Pięćdziesiątnicy Apostołowie zebrani jako Kościół, jako nowy Naród Wybrany, doświadczyli tajemnej potęgi działania Ducha Świętego. W sposób nagły upadł babiloński mur pychy i wrogości. Ludzie różnych narodów pod wpływem daru łaski zaczęli się nawzajem rozumieć. „I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić” (Dz 2,4).

(...) Powtórzę jednak: rozgrywki Euro 2012 są nie tylko powodem radości i dumy, nie tylko wyzwaniem organizacyjno-technicznym, ale także duchowym zadaniem dla wierzących i wszystkich ludzi dobrej woli. Zadanie to wypływa najpierw z motywacji nadprzyrodzonej. To właśnie ze Słowa Bożego płynie zachęta do autentycznej radości: „Sprawiedliwi, wołajcie radośnie na cześć Pana, prawym przystoi pieśń chwały. Sławcie Pana na cytrze, śpiewajcie Mu przy harfie o dziesięciu strunach”. (Ps 33,1-2) Słowo Boże zachęca także do gościnności: „Nie zapominajmy (…) o gościnności, gdyż przez nią niektórzy, nie wiedząc, aniołom dali gościnę.” (Hbr 13,2). A tam, gdzie Boża radość i gościnność, tam też nie ma miejsca na agresję, pogardę, wytykanie potknięć. Polakom słusznie należy się opinia ludzi radosnych, z poczuciem humoru, gościnnych i miłujących pokój. Niech ta należność stanie się naszym zasłużonym udziałem”.

Pod koniec roku Archidiecezję opuszcza biskup pomocniczy Ryszard Kasyna, by objąć jako Ordynariusz sąsiednią Diecezję Pelplińską.

2013: Arcybiskup Głódź jest w diecezji tylko ze znanym ze swoich działań Arcybiskupem Seniorem Tadeuszem. Umiera Prymas Polski Józef Kardynał Glemp (styczeń), Papież Benedykt XVI składa rezygnację z Urzędu Piotrowego (luty), Magdalena Rigamonti z Wprost odpala bombę pt. „Cesarz trójmiasta”, gdzie wylicza wszystkie grzechy Księdza Arcybiskupa Metropolity Gdańskiego. Może ktoś liczy, że skoro hierarchiczny porządek w Kościele może nagle okazać się niespodziewanie kruchy, to i plan się uda. Jednakże poważna część Episkopatu staje murem za Arcybiskupem Głódziem. „Góra stoi”.

2014: (styczeń) Wyświęcony zostaje biskup pomocniczy Wiesław Szlachetka. Metropolita zyskał pomocnika po swojej myśli.

Potem dzieje się jeszcze wiele. Arcybiskup Sławoj o mało co nie umiera na nowotwór przewodu pokarmowego. Rok 2015 przynosi „dobrą zmianę” u steru władzy. Potem umiera Arcybiskup Tadeusz, Arcybiskup Głódź zdrowieje. Przybywa jeszcze jeden biskup pomocniczy Zbigniew Zieliński. 10 rocznica Ingresu odbywa się w spokojnej, pozytywnej atmosferze. Pomimo tego, iż początek znajomości Arcybiskupa z Prezydentem wyglądał jak spotkanie psa z kotem (z wyżej opisanych względów) – wydaje się, że przed wyborami samorządowymi musiało dojść do całkowitego zakopania topora wojennego. Może Kacper Płażyński wydawał się kandydatem zbyt mało doświadczonym? A może Paweł Adamowicz wydawał się kandydatem bardziej przewidywalnym? Kto mógł bowiem zagwarantować, że kandydat PiS, podobnie jak Śp. Prezydent Lech Kaczyński nie zacznie klaskać w najmniej odpowiednim momencie – np. przy wręczaniu „politycznego aktu zgonu” Arcybiskupowi Stanisławowi Wielgusowi (na początku roku 2006)? Nie wiem tylko, czy wzięto pod uwagę napór lewego skrzydła PO na Prezydenta Gdańska i jego flirt z ugrupowaniami lewicowymi. Wydaje się jednak, że łzy Arcybiskupa Sławoja na pogrzebie, podobnie jak wielu innych duchownych i świeckich były jak najbardziej szczere. A że pogrzeb wystawny? Skala żałoby adekwatna do traumy i oddźwięku społecznego. Jeśli ktoś uważa, że taki pogrzeb to nagroda – ja bym jednak wolał w nagrodę jeszcze sobie pożyć. Na poprawę.

Nie jest moją intencją kogokolwiek wybielać lub zachęcać do „kanonizacji”. Jeżeli udało mi się przybliżyć Czytelnikom coś niecoś z gdańskiej specyfiki tronu i ołtarza będę bardzo usatysfakcjonowany. A co do pogrzebu – warto pamiętać Kanon 1184 Kodeksu Prawa Kanonicznego:

§ 1. Jeśli przed śmiercią nie dali żadnych oznak pokuty, pogrzebu kościelnego powinni być pozbawieni:

1. notoryczni apostaci, heretycy i schizmatycy;

2. osoby, które wybrały spalenie swojego ciała z motywów przeciwnych wierze chrześcijańskiej;

3. inni jawni grzesznicy, którym nie można przyznać pogrzebu bez publicznego zgorszenia wiernych.

§ 2. Gdy powstaje jakaś wątpliwość, należy się zwrócić do miejscowego ordynariusza, do którego decyzji należy się dostosować.

---

tagi: gdańsk  paweł adamowicz  sławoj leszek głódź  tadeusz gocłowski  ryszard kasyna  wiesław szlachetka  zbigniew zieliński  magdalena rigamonti  maciej płażyński  kacper płażyński 

	Globalny
	20 stycznia 2019 08:07

63     5712    20 zaloguj sie by polubić